Łzy bólu i szczęścia – warto żyć ekstremalnie – EDK 2019

Bardzo lubię chodzić na pielgrzymki, niestety nie mam możliwości iść, więc postanowiłam, że wybiorę się na EDK. To był mój trzeci raz i jak Bóg pozwoli, pójdę kolejne razy, wybierając już inną trasę. Szło mi się raz lepiej, raz gorzej, ale doszłam do końca trasy, liczącej 43 km. Trudny moment miałam, gdy miałam 10km między stacjami. Wtedy myślałam, że zrezygnuje, ale nie poddałam się tak łatwo. EDK daję wiarę we własne siły, wiarę w siebie, by choć przez jedną noc naprawdę czuć, że dźwigasz swój krzyż. Gdy dochodzisz do ostatniej stacji, czujesz ulgę i poczucie, że naprawdę możesz pokonać wiele problemów. Każdemu polecam, by choć raz spróbował, bo WARTO ŻYĆ EKSTREMALNIE! Kinga

Szłam trzeci raz. Tym razem udało mi się dotrzeć do końca. W tym roku nie zanosiło się, że się uda, ale to chyba kwestia tego, że byłam bardzo zdeterminowana i jak się okazuje miałam potrzebę ją ukończyć. To, co działo się ze mną na samym końcu trasy jest nie do opisania. Szłam tą krótsza trasę św. Jose (42 km). Na początku super. Trasę znałam z pierwszego razu... Do Łaskarzewa to w zasadzie jak do domu. Kryzys pojawił się w tym miejscu, w którym miałam go dwa lata temu, czyli w okolicy Żabieńca. Jednak zacisnęłam zęby i parłam ostro dalej. Drugi kryzys pojawił się, kiedy zaczął padać śnieg. Na wiadukcie w Czyszkówku lód. Nogi już dawały o sobie znać i po prostu wszystko miałam mokre. Nie przewidziałam tego śniegu. Trzeci i chyba najgorszy moment był na łąkach za Interdrukiem. Wtedy wiedziałam już, że nie ma odwrotu, no bo kto by tam po mnie przyjechał? Musiałam dojść do końca. Tym bardziej, że to właśnie wtedy pojawił się w mojej głowie sens fizycznego cierpienia, które odczuwałam. Poszłam bez konkretnej intencji, ale ksiądz na kazaniu powiedział, że ta intencja się pojawi właśnie w momencie, kiedy będziemy totalnie wykończeni. EDK dała mi na pewno duży luz psychiczny. Zasada milczenia, kiedy jest się gadułą taką jak ja dodatkowo obciąża. Ale wtedy swoje gadulstwo poświęciłam Bogu. Miałam czas na zastanowienie się nad tym, co robię ze swoim życiem. Jak to robię i jaki mam cel? Mogłam Go poprosić i przede wszystkim przeprosić za to, co nawywijałam... Szłam z narzeczonym. To on namówił mnie na pierwszą EDK, a w tym roku to ja chyba bardziej tego potrzebowałam. Gdyby nie on, nie udałoby mi się dotrzeć do końca. Dla mnie było to nie tylko wyzwanie fizyczne, ale przede wszystkim mega doświadczenie duchowe. I niech ktoś powie, że kobiety są słabe! Agata

Wyzwanie podjęłam, bo było to dla mnie ciekawe doświadczenie i forma pokuty. Był to też czas przemyśleń i wyciszenia się. Szłam trasę 46 km. Było wiele trudnych momentów, ale ostatni odcinek drogi był najgorszy. EDK dało mi szansę spojrzeć na moje życie zupełnie z innej strony. Pozwoliło mi zrozumieć, że nic w życiu nie dzieje się bez przyczyny. Teraz już wiem, że nie warto żyć normalnie. Trzeba żyć ekstremalnie. Najbardziej ujęła mnie 15 Stacja Cud. Mimo tego, że nie udało mi się dotrzeć do celu, bo zabrakło mi jakieś 700 m, wiem, że Ekstremalna Droga Krzyżowa to prawdziwe ćwiczenie duchowe, po którym problemy, które były nie do przejścia teraz są dla mnie bardziej zrozumiałe i wiem, jak sobie z nimi radzić, bo ktoś pokazał mi drogę, którą mam iść.

Łzy były i to nie raz. To jest coś pięknego w taki sposób przeżywać mękę Jezusa. Można to robić z ciepłej ławki na stojąco czy klęcząc w kościele, ale dopiero podejmując takie wyzwanie, można poczuć ułamek ciężaru, jaki dźwigał Jezus podczas swojej drogi i tak naprawdę za każdym razem, kiedy chciałam zrezygnować, wrócić do domu, do ciepłego łóżka, trzymała mnie jedna myśl, że Jezus został ukrzyżowany za nasze grzechy, więc ja zrobię coś dla Niego i pokonam tą drogę. Jeszcze po powrocie do domu, mimo bólu i wchodzenia na schody na czworakach, miałam w oczach łzy i dziękowałam za to, czego doświadczyłam podczas tego wyzwania. Ewelina