Dualizm kobiecego "nie"

Niektórzy sądzą, że kobiece „nie” jest równoznaczne z „tak”. No cóż, w połowie trzeba im przyznać rację. Dlaczego? Ponieważ wyróżniamy „nie” kategoryczne i „nie” przytakujące

Załóżmy, że chłopak zaprasza dziewczynę do kina. Jeśli chłopak się stara i jest wymarzonym kandydatem na osobistego narzeczonego to dziewczyna albo powie od razu „tak”, albo powie „nie”. I tu uwaga! To „nie” będzie przytakujące i oznacza mniej więcej to samo, co „Ok, ale jak się nie postarasz i w najbliższym czasie zajdziesz mi za skórę to kategorycznie odmówię” (i to powinno złamać stereotyp, że „nie ma nic trudniejszego dla kobiety jak powiedzieć 'do widzenia' mniej niż w 25 słowach” – w takim krótkim ‘nie’ mieści się przecież tyle informacji…). „Nie” przytakujące może również oznaczać, że delikwent ma predyspozycje do zostania osobistym narzeczonym, ale jednak czegoś mu brakuje i trzeba poczekać jakieś pół roku (przy sprzyjających wiatrach), aż nadrobi swoje defekty.

A co będzie, gdy chłopak nie pasuje do ideału danej dziewczyny ni w ząb? Wtedy „nie” będzie kategoryczne i będzie oznaczało tyle co „NIE!!! (I nawet już nie próbuj mi tego proponować po raz kolejny!). Po tych słowach nastąpi zaiste zwyczajowy tok rzeczy: chłopak pogna do najbliższej dyskoteki w poszukiwaniu następnej (może bardziej naiwnej) panienki.

Teraz mógłby ktoś zapytać „jak odróżnić, które ‘nie’ jest które?”. Tego to już Wam, drodzy panowie (bo zakładam, że o to zapyta któryś osobnik płci męskiej) nie powiem. Z prostych przyczyn. Najlepiej dojść do celu o własnych siłach, wtedy jest większa satysfakcja.

A dla nie wierzących w siebie: "Nie ma nic niemożliwego dla tego, kto wierzy; nie ma nic trudnego dla tego, kto kocha."

libizo