EDK 2022: Całonocna wędrówka z Bogiem – Świadectwa uczestników

Celem wewnętrzna przemiana 

Pierwszy raz poszedłem w roku 2018 i od tamtej pory chodzę każdego roku. W 2020 roku EDK nie odbyła się z powodu Covid19. Wybrałem tradycyjnie 46-kilometrową trasę, wiodącą poprzez piękne tereny leśne oraz pola i wioski w gminach Garwolin, Górzno, Miastków Kościelny oraz Borowie. Ekstremalna Droga Krzyżowa rozpoczyna się mszą świętą o 21:00 i wyrusza po jej zakończeniu, czyli około godziny 22:00. Do kościoła w Sulbinach wróciłem o godzinie 7:20 czyli moja EDK trwała ponad 9 godzin.

EDK to czas tylko dla mnie i dla Boga. To szansa na podjęcie wyzwania samotnej, całonocnej wędrówki i walki, której celem jest wewnętrzna przemiana... Największe rzeczy nigdy nie biorą się ze strefy komfortu, a człowieka zawsze boli zmiana... Dlatego tylko praca nas sobą, nad swoimi słabościami tworzy człowieka silnego i wiernego swoim ideałom, a bronienie ponadczasowych wartości sprawia, że stajemy się pięknymi ludźmi.

Jestem człowiekiem aktywnym i sport od zawsze jest mi bliski. Biegam, pływam, jeżdżę rowerem i na rolkach. To można traktować jako jakąś formę przygotowania, ale myślę, że nie ma to związku z EDK...

Najtrudniejsze są chyba warunki atmosferyczne; ciężko idzie się w deszczu, błocie, to wymaga zabrania i niesienia butów i ubrań na zmianę, gdy przemiękną. Trudne są też dolegliwości bólowe, zmęczenie, odciski czy bóle przeciążeniowe w obrębie stawów kolanowych i skokowych... Po 17 kilometrach zaczął się u mnie problem z lewą piętą i już odliczałem kilometry, kiedy przejdę ostatni polny odcinek pomiędzy Łąkami a Chęcinami i zmienię buty na lżejsze, sportowe z ciężkich bo dalej droga będzie utwardzona. To zdecydowanie pomogło w dalszej wędrówce.

Całą trasę pokonałem samotnie, choć jak co roku spotkałem wielu moich przyjaciół, którzy tak jak ja nie wyobrażają sobie okresu Wielkiego Postu bez Ekstremalnej Drogi Krzyżowej. I choć wymienimy kilka zdań i wspieramy się wzajemnie w walce, to Ekstremalna Droga Krzyżowa ma w swoim założeniu skupienie i ciszę, co pomaga właściwie odczytać, przeanalizować i zrozumieć rozważania, a także doszukiwać się analogii tych rozważań w naszym życiu. Dzięki temu wiele rzeczy możemy lepiej zrozumieć i dowiadujemy się, czy w danej sytuacji postąpiliśmy właściwie czy nie...

Korzystając z okazji chciałbym bardzo gorąco podziękować Paniom stojącym w środku nocy przy ul. Brzozowej w Górznie pod wiatą oraz strażakom w Przykorach za pyszne ciasto, ciastka i kawę. Co roku jesteście i zawsze można na Was liczyć!

Olaf Woder

Pierwszy raz poszli całą rodziną

W tym roku otrzymałam łaskę uczestniczenia EDK na trasie św. Jose (43km) z parafii M B Częstochowskiej w Garwolinie. To był mój 4 raz, a pierwszy z całą rodziną: mąż, 17 letnia córka i 13 letni syn. Przejście całej trasy zajęło nam 12 godzin.

Moim głównym przygotowaniem była spowiedź święta i bycie w stanie łaski uświęcającej. W tym roku zaskoczyła nas pogoda, deszcz, który utrudniał przejście trasy.

Każde uczestnictwo w EDK jest w konkretnej intencji. Samo pokonywanie trasy w ciszy dało mi możliwość pogłębienia modlitwy, bliskości z Panem Bogiem- Ja i On. Udział w EDK to dla mnie inny wymiar czasowy, to czas, który tak naprawdę ciężko opisać. Mimo zmęczenia i braku sił, Bóg sprawia że nogi same idą, serce się raduje i nie czujesz się sam. Masz wrażenie że Ktoś Cię pcha do przodu. Jest to czas na poukładanie i przemyślenie wielu spraw. Zastanowienie się, czy ciągła gonitwa dnia codziennego jest ci naprawdę potrzebna, coś ci daje, czy warto?

Czekam na kolejną edycję.

Renata Wrona