Rozmowa z Dyrektorem ZOZ, K. Żochowskim

W związku z wyraźnym zainteresowaniem, dotyczącym artykułu opublikowanego na łamach eGarwolin.pl pt. „Brutalna vendetta” postanowiliśmy rozszerzyć wątek. Liczne frustracje wyładowywane w kierunku postępowania, jakie miało miejsce w szpitalu skłoniły nas do rozmowy z dyrektorem SP ZOZ w Garwolinie, Krzysztofem Żochowskim. Poniżej przedstawiamy jej efekt.

- Witam. Zapewne słyszał Pan o niedawnych wydarzeniach, jakie miały miejsce w trakcie Dni Garwolina, tj. o pobiciu pana J. Ogromne wzburzenie opinii publicznej, wzbudził sposób w jaki udzielono państwu J. pomocy już w szpitalu. Czy zechciałby Pan odnieść się do tej sytuacji?

Pomoc została udzielona tak szybko, jak to było możliwe. Lekarka dyżurna Szpitalnego Oddziału Ratunkowego cały czas była na miejscu. Akurat tak się złożyło, że jako pierwszy dotarł do szpitala uczestnik strony przeciwnej omawianego zajścia, w związku z tym on pierwszy otrzymał niezbędną medyczną pomoc. Zaraz potem, tak szybko jak to było możliwe, została udzielona pomoc panu J. Miał on zaopatrzone zranienia, z którymi się zgłosił oraz przeprowadzoną pełną diagnostykę radiologiczna, w tym tomografię komputerowa, od razu w Izbie Przyjęć. Oczywiście to musiało potrwać określony czas, adekwatnie do wymogów technicznych. I nie jest to przejaw niczyjej złej woli ani opieszałości – po prostu tyle to trwa. Po wykonaniu wszystkich badań Pan J został przyjęty na oddział celem dalszej obserwacji i leczenia.

- Jak Pan ocenia opinie na temat szpitala, które padły po tym zajściu? Wydrukowałam niektóre komentarze dotyczące szpitala, które padły pod artykułem. Szpital nadal nazywany jest „rzeźnią”.

Nic na temat takich opinii nie wiem. Szkoda, że wcześniej mi Pani tego nie przesłała, mógłbym się do tej rozmowy lepiej przygotować i szerzej odnieść się do tego.

Z anonimowymi opiniami w ogóle się nie dyskutuje. Człowiek mający odrobinę klasy, anonimy wyrzuca do kosza przed przeczytaniem, bo to jest jedyna rzecz, która w naszym kręgu cywilizacyjnym jest akceptowalna. Jeżeli ktoś twierdzi, że „korupcja się szerzy”, to proszę powiedzieć: „ten i ten, za to i za to, w tym i w tym dniu wziął” i takie zawiadomienie proszę złożyć do prokuratury, a nie wygadywać rzeczy bez pokrycia, bo to jest zwykła kalumnia i pomówienie i za to też odpowiada się karnie.

Na opinie przytoczone przez Panią, mogę tylko odpowiedzieć ich autorowi, żeby się przedstawił i - jeśli ma dowody - przedstawił mi je i wtedy razem pójdziemy do Prokuratury, bo oczywiście nieprawidłowości muszą być napiętnowane. Jeśli jednak ich nie ma, to wtedy ja jego podam do prokuratury za podważanie dobrego imienia mojej firmy.

- Przygotowałam również, zdjęcia pana J., który w takim właśnie stanie czekał około godziny na pomoc. Czy to powinno, aż tyle trwać?

Wcześniej słyszałem o dwóch godzinach, także jest coraz lepiej. Według mojej oceny oraz tej wiedzy, którą mam po rozmowie z lekarką, która tego dnia miała dyżur, na pewno kilkanaście minut upłynęło, zanim ten pacjent otrzymał pierwszą pomoc - z powodów, o których wspomniałem wcześniej. Natomiast pełna pomoc, łącznie z diagnostyką, rzeczywiście mogła trwać około dwóch godzin. A to ze względu na to, o czym też już wspominałem - w związku z tymi obrażeniami jakich ten pan doznał, wymagał zaopatrzenia i zeszycia tej rany, która jest widoczna, wykonania prześwietleń i tomografii komputerowej. A każda z tych czynności trwa określony czas. Ja chciałbym również wypowiedzieć się jako lekarz i podkreślić, że obrażenia, jakich doznał pan J, bardzo spektakularne, zakrwawione, sfotografowane odpowiednio - może świetnie nadają się na okładkę tabloidu, natomiast fakty medyczne są takie: pan J. był przytomny, nie było stanu zagrożenia życia, nie było zaburzeń oddychania, ani krążenia. Rana wymagała zeszycia i zeszyta została, pacjent wymagał diagnostyki i dalszej pomocy. Wszystkie te czynności, które wiedza medyczna podpowiada w takiej sytuacji zostały w jego przypadku wykonane.

Natomiast rozumiem rozgoryczenie rodziny, bo to jest ogromna tragedia tych ludzi, poczucie ogromnej krzywdy. Pojawia się czynnik emocjonalny, który jest tu szalenie ważny. Mam taką świadomość i solidaryzuję się z tym skrzywdzonymi ludźmi. Nie można jednak projektować swoich żalów na niewinną w tej sytuacji służbę zdrowia i przekładać na ocenę stanu faktycznego. Jeżeli ktoś ma uraz głowy, należy głowę zeszyć, zrobić odpowiednie badania i jeżeli są jakiekolwiek wątpliwości, należy położyć ją na 2-3 dni do szpitala, żeby zobaczyć czy coś jeszcze się nie wydarzy. Jest to wszystko, co medycyna może takiemu człowiekowi zaproponować.

- Jeśli chodzi o sprawę dotycząca nie wezwania policji, czy szpital nie ma takiego obowiązku przy zgłoszeniu się ofiary takiego pobicia?

Powiem w ten sposób: szpital mógłby wezwać, natomiast dużo bardziej upoważnieni do tego są sami pokrzywdzeni. Wydaje mi się postępowaniem prawidłowym, że jeżeli tego pana ktoś napadł, to on sam jak najszybciej zgłasza to zdarzenie na policję, choćby droga telefoniczną. Jeżeli ofiara zdarzenia najpierw uda się do lekarza, nie wie jak, nie chce, nie umie lub jest zbyt zestresowana by zawiadomić policję, to robi to lekarz zbierający wywiad. Jednak właściwsze i skutkujące pełniejszym postępowaniem jest natychmiastowe wezwanie policji przez ofiarę. Natomiast portier nie jest zobowiązany do wzywania policji.

- Opinię publiczną wzburzył również fakt, iż do gabinetu weszło czterech panów, w momencie przyjazdu policji, na korytarz wyszło tylko dwóch. Pozostali zbiegli oknem, czy to jest normalne zjawisko?

Na pewno wychodzenie przez okno nie jest normalnym zjawiskiem, co jest rzeczą zupełnie oczywistą. Mój problem, zawiera się w tym, że ja w tych zdarzeniach nie uczestniczyłem i wszystkiego nie wiem. Natomiast mogę bazować na swoich doświadczeniach. Jestem przekonany, że każdy z moich chirurgów jest w stanie udzielić prawidłowej i profesjonalnej pomocy. Jeśli jednak do gabinetu wchodzi czterech rosłych typków, akurat ta pani doktor, która miała tego dnia dyżur, jest kobietą drobnej postury, nota bene bardzo dobrym chirurgiem, ale co ona może zrobić czterem osiłkom?? My nie mamy ochrony na stałe, mamy tylko jednego portiera.

- I to jest jedyna osoba, która chroni wszystkie zdarzenia, jakie dzieją się na terenie?

Tak.

- I to nie zostanie w najbliższym czasie zmienione?

Nie.

- Czyli pracownicy, są również narażenie na tego typu zdarzenia?

Tak. Sam niejednokrotnie stawałem w obliczu przykrych sytuacji i złych zamiarów w stosunku do mojej osoby. W ciągu tych kilkudziesięciu lat, kiedy pracowałem jako lekarz, niejednokrotnie doznawałem agresji ze strony podpitych dżentelmenów, którzy byli chorzy, ale nie kontrolowali swojego zachowania. Niejednokrotnie bywało, że próbowali demolować szpital. Był okres, kiedy nasz szpital miał ochronę, jednak nie przynosiło to żadnych efektów. Według mojej oceny i wiedzy, mimo wszystko, nie ma takiego stopnia niebezpieczeństwa, żebyśmy na stałe mieli wyposażonego w kamizelkę i broń ochroniarza, który już samym wyglądem obezwładnia potencjalnych rozrabiaczy. Takie zdarzenie jak omawiane, jest czymś wyjątkowym i wydaje mi się, że bardzo profesjonalna działalność naszej policji daje nam póki co wystarczające poczucie bezpieczeństwa.

- Państwa J. zadziwiło również postępowanie personelu odnośnie zacierania śladów, zarówno bójki już w Izbie Przyjęć czyli plam krwi z podłóg i ścian, jak i namoczenie swetra pana J. w wiadrze z wodą. O ile mi wiadomo, nie powinno się tego robić, bo jest to pewien dowód w sprawie.

Co do zmywania podłóg i ścian, to zarzut jest w 100% chybiony. Bo cóż to miałby być za dowód? Co on miałby udowadniać? Ja jestem również biegłym sadowym, stąd też i od tej strony posiadam pewną wiedzę. Do czego, tak hipotetycznie, są potrzebne takie dowody? Po pierwsze, do ustalenia obrażeń pana J. Jednak czy ten sweter był namoczony, czy ta krew była zmyta - to fakt ten nic w jego obrażeniach nie zmienia. Mamy bowiem pełną dokumentację medyczną. Druga możliwość - i tutaj pojawia się pewna wątpliwość – to jest kwestia ustalenia sprawców. Zacieranie dowodów może świadczyć o chęci mataczenia, np. hipotetycznie, gdyby personel szpitalny był zaprzyjaźniony z napastnikami i chciałby uniemożliwić ich wykrycie. Tu z kolei trzeba byłoby się zastanowić, czy ta krew na podłodze i ścianach była krwią pana J. czy też innej osoby. Na podstawie badań genetycznych czy innych kryminalistycznych działań można byłoby zidentyfikować tamtych przeciwników. Natomiast realia są takie, że szpital jest miejscem gdzie obowiązują pewne rygory sanitarne. I te wszystkie działania kryminalne, to są działania z punktu widzenia mnie, jako dyrektora drugo- czy trzeciorzędne. Krew jest czynnikiem infekcyjnym, zakaźnym i podstawowym obowiązkiem jest przede wszystkim posprzątanie i zabezpieczenie właściwego stanu sanitarnego. Taka jest hierarchia z punktu widzenia dyrektora, który jest odpowiedzialny za pana J., ale też i za wszystkich innych chorych, którzy z tego szpitala korzystają.

Jeśli chodzi o sweter, mówiąc szczerze, to ja nie wiem co z czymś takim trzeba byłoby zrobić. Z mojego doświadczenia, w momencie kiedy jest jakiś czynnik kryminalny, to wszystkie te działania, a w tym zabezpieczenie dowodów i włożenie ich w worek, zawsze robi policja.

- Ale jeśli ten sweter jest już namoczony w wiadrze, to jak oni mogą zabrać go i zabezpieczyć?

To być może tu jest kłopot. Mnie osobiście do głowy by nie przyszło, że jest to działalność mająca na celu niszczenie śladów. Miało to raczej znaczenie higieniczno-sanitarne.

- Czyli wszystko odbyło się w sposób prawidłowy tego wieczoru, jeśli chodzi o stronę szpitala?

Według mojej wiedzy, tak.

- Na koniec mam jeszcze ostatnie pytanie. W jakich sytuacjach lekarz ma prawo odmówić wykonania obdukcji?

Wykonanie obdukcji nie należy do zadań społecznych służby zdrowia. Jest to świadczenie sądowo-lekarskie i pierwszym, najbliższym miejscem, gdzie tego typu świadczenie – mówiąc kolokwialnie „na ubezpieczalnię” można uzyskać, jest Zakład Medycyny Sądowej w Warszawie przy ul. Oczki. Szpital, publiczna służba zdrowia, lekarze - jesteśmy powołani do tego, by leczyć i to staramy się robić, według naszej wiedzy i umiejętności najlepiej jak potrafimy. Za to płaci Narodowy Fundusz Zdrowia. Wykonywanie takich świadczeń cywilno-prawnych jak obdukcja, to już jest kwestia indywidualnej umowy finansowej między osobą poszkodowaną, a lekarzem, który zgodzi się za stosowną opłata takie świadczenie wykonać.

- Czyli każdy lekarz ma prawo odmówić wykonania takiego świadczenia?

Tak jest. Lekarze często odmawiają, dlatego, że stosunek honorarium jakie można z tego punktu uzyskać do problemów związanych z późniejszymi dochodzeniami, koniecznością stawiennictwa się w sądzie itp. są niewspółmierne.

- To wszystko z mojej strony, bardzo dziękuję za rozmowę.

2009-06-30  13:53:29